2015
Onderweg zijn met vier wielen.
Tegenwoordig is dat niet een eenvoudige zaak altijd.
Desondanks de aanpassingen , is er ook veel gebrek aan socialiteit en mogelijkheden .
De vervreemding alsook spontaniteit is ook meestal wel wat zoek laat staan hoe de toegang enz werkelijk is .
Maar daar tegenover zag ik ook wel heel andere momenten gebeuren ,
en niet enkel de knuffel,
maar ook de behulpzaamheid en vragen stellen enz .
Dit is een samenvatting van een dag in een rolstoel vertoeven.
En al op je af laten komen.
De begeleider was de fotograaf,
en ik had de opdracht gegeven om mij niet te helpen indien nodig .
Zo nodig je omstandigheden uit en reactie's van allerlei aard.
Dankbaar
De eerste ontmoeting was aan het centraal station van Antwerpen.
Daar kwam een vrouw mij tegemoet en zag mij en spontaan gaf ze een knuffel.
Ze vroeg waar ik heen ging.
Ik zei dat ik wachten op iemand en dat alles best wel ok was.
Met nog een kleine babbel en ieder ging zijn weg verder.
Eenmaal de drukke straat overgestoken te zijn en op weg naar richting groenmarkt en co .
Niet lang kwam ik twee mannen tegen, ze leken meer van midden oosten te zijn , maar spot vriendelijk .
Het is in hun cultuur normaal om met mensen om te gaan .
Eerlijk ik leerde hiervan en dat is echt wel.
Dus bijdeze een knuffel met de foto erbij .
Warme personen werkelijk waar
Een stukje verder.
Kwam ik twee mannen tegen eentje was fotograaf.
We kwamen in gesprek met elkander hij stelde vragen en ik deed mijn verhaal.
Ook het stuk van je zit niet veel hoger dan 1m10..
Maar hij bedacht enkele leuke shoots te maken en dat gebeurde ook.
Een krak he ..
De tattoo,Man
Ik moest oversteken , en natuurlijk een borduur van ik weet niet hoe hoog.
Deze man had mij gezien, en kwam te hulp om mij op de stoep te zetten en mijn weg verder te zetten .
Ik was deze man degelijk dankbaar.
De Tattoo Man
The Green woman
De groene vrouw van het standbeeld aan de kerk kent iedereen wel.
Maar een uitzondering op de regel mag wel eens.
En dit gebeurde ook wel Bij deze kraag ik een hartelijke knuffel.
en een goed gesprek.
Ik had respect in wat zij deed
Dankbaar
Onderweg zijn
Even wat beelden gemaakt van onderweg zijn
opeens kwam ik een garçon tegen volle vaart de deur uitlopend.
Daar hij degelijk op de rem moest drukken want een andere vier wielen kom er rakelings voorbij .
Zelfreflectie en veel meer.
onderweg zin in Moussaka of een teater .
Maar neen hoor dat komt nog wel ergens , eerder eens de drukte passeren en de stille wegen even binnen rijden.
Lap daar heb je het en nu hier door geraken niet leuk maar toch met wat geduld is dit wel in orde gekomen .
Verder wat terrasjes voorbij gekomen , oei ik lijk wel een terrorist want men schoot mij bijna dood met de ogenblikken.
verder tja een voorziening veiligheid.
Ja voor een voetganger of fietster oké maar een 4 wielen gebruiker is dat een heel andere mogelijkheid.
Maar niet onmogelijk met wat gesukkeld.
Als dit wat verholpen was ervoor zou het veiliger zijn voor elke voetganger en wielen gebruiker.
Even de Fnac in.
Alles verliep vlotjes de lift en de inkom ..
De boeken tja je kunt ze niet allemaal op 80cm zetten he.
Dat begrijp ik wel..maar toch Dan even hulp gevraagd is ook wel tof.
Maar dan aan de kassa wilde ik betalen, en de kassierster keek mij niet aan maar de fotograaf die er ook was wel.
Een gekende gewoonte om op ooghoogte te spreken maar ik was de klant.
Dus na wat stilte zag ze plots dat ik het was.
Vermoed dat er even een lesje geleerd was zonder verder erop in te gaan .
Op weg naar de Groenmarkt of groene markt,
Op weg ernaar toe kwam ik heel wat volk tegen , meestal voorbijgangers die kijken. en zich afvroegen. van wat is dat nu weer.
Maar ook momenten van artistieke momenten zalig om dat duo bezig te zien.
De hoger werd duidelijk gevoed door al de restaurantjes voorbij te crossen haha.
Dan het hoekje om oeps massa volk..
Vriendinnen
twee vriendinnen ontmoeten mij onderweg en houden stil .
Lezen de tekst en met wat vragen en antwoorden een knuffel ..zalig ..maar dan toch ook nog wat dieper door gesproken
Wat een mooie enthousiasme in tegenstelling de groep die er vlak na voorbij kwam gelopen ( de taal op het bord natuurlijk niet begrepen hebben).
De ondersteuning
Rustig bolde ik van de ene plek naar de anderen ..
Maar na het ijsje zien eten en de kids die mij aankeken vanuit een gevoel,
kwam ik in een straat kasseien en bergop.
Zalig om situaties tegen te komen , met veel moeite kwam ik boven... tot lap een kasei er niet meer was hahaha en het wiel erin zat .. na zeker 10 minuten een poging doen en geen hulp maar wel argwanend kijken kwam er iemand.
Iemand die ik nu totaal niet verwachte ,
een dame op leeftijd vroeg zeer vriendelijk meneer kan ik je helpen ik dacht dit bestaat werkelijk niet nu .
Zoveel volk dat het eenvoudiger kon en uit deze dame. deed het wel.
Ja zei ik ze trok de rolstoel uit het gat en reed naar boven terug.
Wel hier sta ik ik perplex van als je goed kijkt op de foto's.
Ik bedankte haar. ze vroeg of ik nog verder hulp nodig had .
Werkelijk. missie geslaagd.
Ik antwoord. een knuffel
En dat gebeurde ook .
Nog een vier wielen maar een grote
Wel na de dame mij boven gebracht had moest ik wel even bekomen ervan. Was wel echt onder de indruk ervan.
Maar eenmaal het hoekje linksaf het volgende ..
De man zag mij. en kom mij zonder te vragen vriendelijk te hulp.
Zalig moment hij vroeg hoe en wat bracht jou in de rolstoel .;ik deed mijn uitleg enz.
en dan kwamen de knuffels en ik wees naar de fotograaf en yup hoor nogmaals.
Dit was me een dagje maar we zijn er nog niet.
Spontaan.
Deze jonge man. zag mij en liep spontaan naar mij toe , we deden een gesprek , en tot twee maal toe kwam hij naar mij toe , ook om een selfie te maken met mij. ..zalig hoe mensen kunnen reageren.
En we zetten onze vier wielen weg verder
Op weg naar de metro om terug te gaan naar basis locatie.
Onderweg veel pasanten tegen gekomen en ook het duo hield het voor bekeken.
Bij de metro aangekomen. tja ..een probleempje .
De opening tussen het perron en de metro voertuig was groot.
Gelukkig kreeg ik hulp .
Binnen de metro kreeg ik wel wat bekijks en een man gaf mij spontaan een euro ..
ik zei. dat het gratis knuffels waren en die kwam er ook . Maar we zijn nog niet aan het einde van de rit
Even een frisdrank nemen De fotograaf en ik.
Maar de cafe waar we binnen wilde gaan. was de deurtrede dorpel veel te hoog.
Met wat hulp lukte het toch twee hoge blauwe steen tredes binnen te geraken en buiten ook.
Maar binnen. was er bijna geen volke en kwamen we in gesprek van wat en hoe enz ..
het vinden van toegankelijkheid op hun dorpel na vonden ze toch belangrijk wel..maar nog mooier ze zaten verbonden met een organisatie die hierover ging .
Na een knuffel ..gingen we dan tocht naar de eind streep
2015
Op vier wielen is ontstaan. door bevriend te zijn met Carl en Erna
Samen Met Diane en mezelf hebben we dit tot stand gebracht
Want het is niet zo evident om als rolstoelgebruiker door straten winkels horeca en dergelijke binnen of buiten te geraken.
Ook heb ik ondervonden hoe moeilijk het is dat mensen iemand benaderen of soms ook hoe eenvoudig dit is .
Het mooie aan het verhaal is.
Ikzelf had niets maar hield vol de rol op te nemen dat ik afhankelijk was om te zien en te voelen en te ervaren wat dat teweeg kon brengen.
Ik verzeker je
Vele zullen hierop reageren maar weet het beste is , als je iemand ziet die het nodig heeft , vraag het ..; niet ieder zal makkelijk antwoorden maar de meeste wel.
Deze foto sessie is gemaakt door Carl ondersteund door zeer vele mensen.
Maar het mooie van al is .. ik ben ze niet kwijt geraakt de opnames en heb dit meteen op de site gezet .
Dankbaar
ps eerlijk ik zou het nog zeker overdoen.
